2006’da çıkardığı kendi adını taşıyan ilk albümü ile Wire’ın, bir yıl sonraki “Untrue” ile ise tüm dünyanın ilgisine mazhar olan Burial’ın tanımlanması işini 2008 Ocak sayısından Cem Sorguç’u Roll’layarak aşalım: “Dış sesleri, sample vokalleri ve oradan buradan topladığı konuşmaları bol reverb ve delay müdahaleleriyle deforme ediyor. Bu sürgit, hipnotik ve hülyalı sesler hem kaotik bir rahatsızlık hem de esriklik veriyor.” Sonrası apayrı bir hikaye. 2011’e kadar sesi sedayı kesen Burial, önce albüm formatına sırtını dönüp, bu yıldan itibaren EP dönemine giriyor, zaman içinde de bütün geleneksel formlara da yavaş yavaş veda ediyor -ki kendi söhretini hedef aldığını düşünürsek, hamle başarılı. Sadık takipçilerini peşine taktığı, en az albüm zamanları kadar başarılı bir kişisel reform evresi. “Young Death/Nightmarket” ise, beat’lerin hafif hafif gömüldüğü, ambient’a doğru seyrin tamamlandığı yeni bir sayfanın açılışı. Bir önceki EP “Rival Dealer”ın yayınlanışından bu yana üç yıl geçmiş, o EP’nin kapanış şarkısı ‘Come Down to Us’ın 13 dakikaya hükmeden o melodisi sanki üç asır geride kalmış. Elektronik müziğin son on yılda gördüğü en yaratıcı müzisyen, artık 10 saniyelik vokalden bir parça inşa etmenin uğraşında. Hepi topu 13 dakikalık bir kayıt, süresi boyunca ne hissettirebilir, etkisi ne kadar olabilir? Yanıt eskide, Roll’layarak başladık öyle bitirelim: “İlginçtir, albüm bittikten sonra da sesi dolaşıyor (…) Sesler duvarlara vurup vurup geliyor. Sonrası kulağın çınlaması, uğultu, rüya sesi, karabasan. İyi saatte olsunlar.”
Young Death / Nightmarket EP by Burial, 2016
