Plunge by Fever Ray, 2017

İsveçli müzisyen ve şarkı yazarı Karin Dreijer’in Fever Ray adıyla yayınladığı ilk ve son albümün üzerinden sekiz yıl geçmiş. Tıpkı o albümün atmosferi gibi karanlık, soğuk, klostrofobik koskoca sekiz yıl. O özel sesine duyulan özlem, yarısını oluşturduğu The Knife’ın 2013 tarihli albümü “Shaking the Habitual” ve “Red Riding Hood” filmi için bestelediği “Keep The Streets Empty for Me” ile azalmış olsa da, solo çalışmasında ördüğü aheste synth örgülerine beslenen hasret dinmemişti. Bu sekiz yıla bir de Ingmar Bergman filmi “Hour of the Wolf”un tiyatro uyarlaması için yazdığı müzikleri sıkıştıran Dreijer, yeni Fever Ray kaydı için ilk sinyali Ekim ortasında 1 dakika 15 saniyelik bir videoyla verdi. Bilgisayarı başında online, ‘daha iyi görünmeye’ çalışan bir karakterin başrolünde olduğu, kendisine fikirlerini, teninin sıcaklığını, nefesini, rüyaları ve vücut sıvılarını paylaşacak ‘ona ilgi duyan’ birini vaat eden bir reklam filmi olarak kurgulanmış video, dinleyiciyi Fever Ray’e ilişkin beklentisini yeniden şekillendirmeye çağırıyordu. Albümün değerli parçalarından “This Country”nin çarpıcı sloganı “Sıkıcıyı ortadan kaldır!”ın kullanıldığı, yalnızlığın ivedilikle kurtulunması gereken bir hastalık gibi görüldüğü dünyalarımızı sorgulayan bu kısacık videonun bu kadar önem arz etmesinin nedeni, Dreijer’in videolarının müziğine her daim referans olması. Durgun ve tekinsiz atmosferleri, gölgeler, sular, ağaçlar, hayvanlar gibi görsel kodları ve yarattığı ‘olay’ beklentisini sonunda boşa çıkaran videoları, mistizm, gizem ve karanlıkla bezenmiş ilk albümün karakterini birebir yansıtıyordu. Yeni albümün işleyeceği temalara dair ipucu, ilk single “To The Moon And Back” ile geldi. Günümüzün propaganda unsuru yapay zekanın cana gelip, neon ışıkların dünyayı değil, onun üzerine çökmüş sisi renklendirdiği Blade Runner’vari bir şimdi/gelecek atmosferinde yolunu şaşırıp, insan tarafından eğlence ve fetiş nesnesi olarak kullanılıp atılışı, internetin başına gelenleri anımsatıyordu. Yaşadığımız günleri apokaliptik görenlerle aynı safı tutan “Plunge”ın ilk yarısı boyunca synth’ler birer uyarıcı gibi sürekli bir alarm halindeyken, sözler kararsızlık, atalet ve tepkisizlikle uyarana karşı duyarsız. Bu içinden çıkılamazlığın albümü sürüklediği yer, bizimkiyle aynı: Dünyevi zevklere doğru bir kaçış, tempo, eğlence, keyif. Yalnızlığın lüzumu yok.