Son birkaç yıl müzikte daha önce rastlanmamış bir dönemin doğuşuna sahne oluyor: Eski Toprak Devri. Vurgulanan zaman diliminde, ilgili yılların en iyi albümleri arasında, bu başlık altında toplanabilecek isimlere sıklıkla rastladık. Yaş sıralamasıyla bu yılın listesinde zirveyi zorlayacak isimlere kısa bir bakış; David Bowie, Nick Cave & The Bad Seeds, Radiohead. Bunu (nereden geldiği belirsiz bir cüretle) bir ‘devir’ olarak etiketleme ısrarı, sadece en iyiler katının değil, orta karar albümler bölümünün de bu usta isimlerle doluyor olmasından. Bunlardan biri de De La Soul. Grubun 1989 tarihli ilk albümü ‘3 Feet High and Rising’ dönemin tekme tokat hip-hop dünyasından ayarlı mizahı, olumlu bakış açısı ve en önemlisi jazzy altyapısıyla ayrılıp hızla bir klasiğe dönüşmüştü. Yeni albüm ‘and the Anonymous Nobody…’ elbette o seviyenin uzağında ama grubun böyle bir iddiayla yola çıkmadığı da açık. Albümün iddiası olarak okunabilecek tek şey, bir hip-hop retrospektifi ortaya çıkarabilmek ve belirli bir seviyede buna ulaşıldığı söylenebilir. Tabi bir şarkıda narin bir kadın vokalle sıcak bir atmosfer yaratırken, bir sonrakinde elektro gitarları uçurunca, albüm içi dengede dalgalanmalar kaçınılmaz oluyor. David Byrne, işbirliği ‘Snoopies’ gibi kaçırılmaması gereken güzelliklerine rağmen bağ gerektiren bir müzik. Bu bağ grupla olabilir, türle olabilir, hiç olmadı geçmişle olabilir.
And the Anonymous Nobody by De La Soul, 2016
