Kaliforniyalı ikili Foxygen, modern zaman gruplarını hem iyi hem de kötü yanlarıyla çok iyi temsil eden bir ekip. Son 15 yıldır, müzik tarihindeki her albüme rahatlıkla ulaşabilen bir müzisyen nesliyle karşı karşıyayız. Bu değerli hazineyi iyi kullanan ve üzerine ekleyecek fikri olan gruplara rastladığımız gibi, çokça da bolluğun içinde yolunu kaybedip, oradan oraya savrulup gidenlere denk geliyoruz. Foxygen, yeni çıkan ““Hang”” ile birlikte yayınladığı beş albümde iki kategoriye de girip çıkmış bir grup. Müziğin her dönemine aşkla bağlı oldukları tüm kayıtlarında bulunan tür çeşitliliği ile kendini gösterirken, bu çeşitlilikten ‘albüm’ denebilecek bir bütünlük ve denge çıkarabilmekte istikrar sahibi olmadıkları da açık. 2013 tarihli ““We are the 21st Century…”” iç tutarlılığı iyi, kafa karışıklığını gizleyemese de odaklanabilmeyi nispeten başarabilmiş bir albümken, bir yıl sonraki yaklaşık bir buçuk saatlik keşmekeş ““…And Star Power”” şu güzel cümleyi hatırlatıyordu: ““Serüven peşinde koşan her zaman serüvenin iyisini bulmuyor.”” ““Hang”” neyse ki derli toplu, nerede başlayıp nerede bittiği belli olan bir albüm. Önceki albümlerinde de kimi zaman sahne alan teatral yapıya başrolü verip, ilham aldıkları diğer her şeyi bu yapıdan (hemen hemen) sapmadan kullanmayı başarabildikleri, 40 kişilik orkestrayla güçlendirdikleri ve müzikseverleri sevindirecek bir kayıt. Sevindirecek çünkü, Foxygen pop müziğin on yıllık dönemlerinin kodlarını çözebilmiş, kaybolmakta olan değerli piyano/gitar/vokal mirasına sahip çıkan, iyi besteler üretebilen ve (hala en iyi seviyesine ulaşmamış olsa da) çok iyi bir vokaliste sahip bir grup. “”Hang”” bütün bu potansiyelin gerçekleştiği albüm olmasa da, o potansiyeli yeniden görünür hale getirmesi açısından değerli.
Hang by Foxygen, 2017
