Amerikan klasik rock müziğinin yeniden hatırlandığı bir dönemdeyiz. Yakın zamanda Iron & Wine, The War on Drugs, Kurt Vile gibi isimlerin modern katkılarıyla dinleyicilerin radarına yeniden giren bu derin gelenek, ‘güneyli’ mirasını da işlemeye başladı. O miras ki, Lynyrd Skynyrd’den Springsteen’e nice efsaneyi doğurmuş, ’80’lerde o müziği indie ile birleştiren R.E.M.’den, ’90’larda bütün kodlarıyla oynayan Beck’e kadar birçok nesli beslemişti. Drive-By Truckers, Beck’in ‘Odelay’i gibi bu sene 20. yılını devirmiş ve özellikle 2000’lerin başında bir dizi önemli albüm yayınlamış olsa da, gerek kadro değişimleri, gerekse de kararsız ve dalgalanan müzikal kimliğiyle uzunca bir zamandır kendi coğrafyasına hapsolmuş bir grup. “American Band” isimli 11. stüdyo albümleri ise müthiş bir geri dönüş. Basıyla, davuluyla, klavyesiyle, gitarıyla sürprizsiz ve yekpare şekilde yürüyen bu müziğin en büyük ihtiyacı ve destekleyicisi hikayeler ve bu albümde her biri çok başarılı. İlk şarkı (2016’da sıkça işittiğimiz) Meksika sınırında 1931’de vurulan Ramon Casiano’nun adına ve elim hikayesine sahip. “Surrender Under Protest” ırk ayrımcılığına, “Guns of Umpqua” ise Oregon saldırısı üzerinden bireysel silahlanmaya bir isyan. “Ever South” ve “Baggage” güneyli kimliğini ve tarihini hem olumlu hem de olumsuz yanıyla deşerken, “Once They Banned Imagine” Birleşik Devletler’in savaş tarihini yasaklanan Lennon şarkısı üzerinden yeniden anlamlandırıyor. Adını sonuna kadar hak eden “American Band” tarihsel perspektifle bir müzik türünün, içeriğiyle ise yayınlandığı yılın Amerika’sının harika bir temsili.
American Band by Drive-By Truckers, 2016
